Legendy klubu

Leon Urbaniak

Urodzony 25.03.1900 r. w Szamarzewie pow. wrzesiński. Wychował się natomiast w Strzałkowie.

W 1918 r. przystąpił do powstania wielkopolskiego, następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po jej zakończeniu związał swoje losy z wojskiem, jako podoficer zawodowy. W 1923 r. został skierowano go do Centralnej Wojskowej Szkoły Gimnastyki i Sportów w Poznaniu. Po zakończeniu szkolenia pozostał w tym ośrodku jako instruktor. Wtedy też nawiązał współpracę z klubem Warta Poznań. Znalazł się w pierwszej grupie lekkoatletów reprezentujących powołanych na  centralne, lekkoatletyczne Mistrzostwa Polski. Warta Poznań wystawiła wówczas 4 zawodników. Z nich tylko L. Urbaniak zdobył punkty dla klubu, zajmując trzecie miejsce w dziesięcioboju. Co ważne, równolegle strzałkowski lekkoatleta bardzo intensywnie zaangażował się w pracę trenerską z młodzieżą, kształtując następne pokolenia sportowców.

Strzałkowianin mógł się poszczycić najlepszymi wynikami sportowymi w danym roku kalendarzowym wśród zawodników Warty Poznań w biegu na 110 m (1925 i 1927 r.), w biegu rozstawionym 4 x 100 m (1927 r.), rzucie dyskiem (1925 i 1927 r.), rzucie dyskiem oburącz (1927 r.), rzucie oszczepem (1926 i 1929 r.), rzucie oszczepem oburącz (1927 r.), skoku o tyczce (1927 i 1929 r.), pchnięciu kulą (1925, 1926 oraz 1927 r.), pchnięciu kulą oburącz (1927 r.), rzucie młotem (1927 i 1929 r.), pięcioboju (1926 r.) oraz dziesięcioboju (1926 i 1927 r.).

L. Urbaniak podczas występów w barwach poznańskiego klubu kilkadziesiąt razy stawał na podium Mistrzostw Polski. Ponadto ośmiokrotnie reprezentował „Warciarzy” w finałach Mistrzostw Polski. Największym jego osiągnieciem było zdobycie tytułu Mistrza Polski w 1927 r. - w rzucie kulą oburącz. Również jako pierwszy spośród lekkoatletów Warty Poznań, otrzymał w 1928 r. powołanie do reprezentacji Polski na lekkoatletyczny mecz Polska - Jugosławia. Należy też podkreślić, iż w ogólnopolskiej klasyfikacji punktowej prowadzonej od 1920 r. dla wszystkich lekkoatletów występujących w Mistrzostwach Polski, został on sklasyfikowany na bardzo wysokiej 9 pozycji, za udział w 31 konkurencjach finałowych (174 punkty).

W okresie II wojny światowej był jednym z twórców i dowódców okręgu Tuluza, w ramach utworzonej na terenie Francji Polskiej Organizacji Walki o Niepodległość (POWN) krypt. „Monika”. W marcu 1944 r. na skutek aresztowań trafił m. in. do obozów w Neuengamme oraz Ravensbrück. Po zajęciu obozów przez wojska sowieckie nada był więziony. Najprawomocniej został wywieziony w głąb ZSRR, gdzie ślad po nim zaginął.